Wat als de werkelijkheid van je oma een Utopie wordt? Grote kans dat de oma’s van jonge Afghaanse vrouwen in een minirok door de straten van Kabul liepen, onderweg naar hun studie. Het straatbeeld van Kabul verschilde in de jaren ’60 en ’70 niet wezenlijk van een Europese Hoofdstad. Nu kan slechts 0,2% van de Afghaanse bevolking, diegene die ouder dan zeventig jaar zijn, zich dit daadwerkelijk herinneren. (rode borduursel is 0,2% van de gehele witte balk)
In 1919 kregen Afghaanse vrouwen kiesrecht. Dit was hetzelfde jaar voor Nederland en dat was eerder dan de VS (1920) of Frankrijk (1944). Er zitten nu twintig miljoen Afghaanse meisjes en vrouwen thuis zonder onderwijs, in kleren die weinig met lokale tradities te maken hebben. En nu heeft het “ministerie van deugd” in augustus 2024 het vrouwen verboden om te zingen.
And we will also Sing our own song verwijst naar de protestsong die UB40 maakte om de misstanden van de apartheid in Zuid-Afrika te bezingen. Dit zullen we also voor Afghanistan doen. Dit borduurwerk is een protest tegen deze dystopische werkelijkheid en een fight for the right to be free!
“
…She
thought of
youth as a
fleeting
moment an
unattainable
utopia.
(Hwang-Bo-reum).
Deze quote van Bo-reum komt uit het boek:
Welcome to the Hyunam-dong bookshop
(p123) vat voor mij heel goed samen waar
dit project over gaat. Hoe de wereld in mijn
jeugd, in de jaren 80 en begin jaren 90
(vandaar de vintage eighties stoffen) als
een onbereikbaar Utopia van de wereld
van nu geworden is. Lang heb ik alleen de
vooruitgang, het daadwerkelijk openen van
heel veel grenzen gezien.
Deze serie gaat juist over de dystopische werkelijkheid van verslechterde levensomstandigheden, nu, die zich langzaam voltrok en lang verhulde. Deze insteek koppel ik gelijk aan de spelende mens van Constant Nieuwenhuys. Hij ging in zijn project New Babylon uit van een utopische wereld zonder grenzen. Mensen die niet hoeven te werken en vrij zijn om te spelen en te reizen. De spelende mens kan zich zo volledig wijdden aan de ontwikkeling van eigen creatieve ideeën. Het getoonde wandkleed is de eerste uit de serie van vier waarin geen ruimte is meer voor de spelende mens, waar grenzen dicht getrokken zijn en de wereld uit mijn jeugd een onbereikbaar Utopia is geworden.
